Die Wand van Julian Roman Pölser in het kader van het Filmfestival ”Inner Lands” ge-organiseerd

Die Wand van Julian Roman Pölser in het kader van het Filmfestival ”Inner Lands” ge-organiseerd door het Filmhuis Den Haag is een zowel afwisselend surrealistische nachtmerrie als ook een realistisch sprookje over een door een rondom gesloten glazen ‘Wand’ gevangen vrouw in een ‘Naargeestig’ bergdal in Oosterijk.
Achter de glazen Wand leek voor deze vrouw ook door een verrekijker bezien de wereld tot staan te zijn gebracht. Slechts een hond en stapel papier hield haar in staat om de situatie in eerste instantie geestelijk te kunnen ‘Behappen’. Uit het ‘Niets’ rondom haar kwamen dieren haar te hulp om te ‘Overleven’. Soms wanend en dwalend in een soort van ‘Paradijs’ soms krimpend en huilend door geweld van de Natuur leek zij het gevecht in dat door een glazen ‘Wand’ omheinde stukje ‘Niets’ samen met die dieren aan te kunnen.  Het sprookje veranderde in een nachtmerrie door een aanval van een verwilderende man met hakbijl op haar dieren die, eveneens uit en in dat zelfde ‘Niets’, opdook en een rituele  slachtpartij op zowel de hond en als ook de koeien begonnen was.
Onbeholpen rennend en halfslachtig strompelend ondanks een 2 jarig verblijf in de bergen kon zij het helaas net te laat geladen jachtgeweer uit de berghut halen om een einde te maken aan dat waanzinnig ‘Far Too Close’ gefilmde suggestieve en bloederig tafereel.
Na het koelbloedig doden van de man, wat haar gelukkig beter afging dan het minuten lang lijdend hertje Bambi enige tijd terug, wees tenslot een door zwarten verstoten witte kraai haar ‘de Weg naar Boven’, de vrouw werd verlost van haar menselijke tekortkomingen, en zij kon zich eindelijk in alle rust ‘Via het Witte Licht’ laten opgaan in het door haar al lang verlangde “Niets Daar Boven”. fvm 2013.
 

Review van Weekblad HUMO April 2013: Een dame (Martina Gedeck) trekt zich met twee oudere vrienden terug in een door bucolische bossen omgeven jachthut in de Oostenrijkse Alpen, waarbij het sinistere krassen der kraaien niet veel goeds voorspelt. Wanneer de twee vrienden niet terugkeren van een wandelingetje naar het dichtstbijgelegen dorp, begint de ongeruste vrouw op haar beurt het voetpad af te stappen – tot ze ineens op een mysterieuze, ondoordringbare, onzichtbare muur stoot, een soort hermetisch krachtveld.

Hola! Zijn het de Klingons die die muur daar hebben neergeplant? Haalt de Heer een misselijke grap met haar uit? Is zij werkelijk de laatste levende mens op aarde? Moeten we die muur interpreteren als een metafoor voor de mentale gevangenis waarin de vrouw soms lijkt te zitten? Het wordt nergens verklaard, wat uiteraard alleen maar bijdraagt aan de ultrabevreemdende atmosfeer die deze bijzonder fraai gefotografeerde ‘Cast Away in de Alpen’ uitademt.

De bittere survivalstrijd van de vrouw weet wel eventjes te boeien – nog goed dat ze het gezelschap krijgt van een hond, twee katten en een drachtige koe - maar jammer genoeg lijkt ook de film zélf zich hoe langer hoe meer onder een ondoordringbare stolp te bevinden.

Het siert regisseur Julian Pölsler dat hij aan de verleiding heeft weerstaan om plotseling enkele digitale vampieren of zombies te laten opduiken – we zitten hier per slot van rekening in een extreem contemplatief drama over de menselijke conditie, niet in een postapocalyptische horrorfilm – maar was het nu echt nodig om de geluidsband van de eerste tot de laatste minuut vol te stouwen met ellenlange, metafysische, op lijzige toon gedeclameerde filosofietjes, beschouwingen en overpeinzingen? En waarom probeert die mevrouw gewoon niet een ladder tegen die muur te zetten?